Πριν λίγο καιρό, διάβασα σε ιστοσελίδα για ένα γνωστό μου videoclub στην Λάρισα, το οποίο όπως φαίνεται οι ιδιοκτήτες του, τους οποίους γνωρίζω και προσωπικά, δεν άντεξαν και το έκλεισαν. Ο λόγος για το video zoom, το οποίο ήταν και ένα από τα αγαπημένα μου videoclub και το επισκεπτόμουν αρκετά συχνά πιτσιρικάς για να νοικιάσω κάποιες ταινίες.

Τα videoclub ήταν κάτι σαν τα σημερινά καφέ. Την δεκαετία του 80, άνοιγαν όπως ανοίγουν σήμερα οι αλυσίδες καφέ και ο κόσμος είχε κάποια από αυτά σαν στέκια. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσω για αυτά και άλλα πολλά ακόμη.

Όσο αφορά το συγκεκριμένο videoclub, παρότι δεν έμενα κάπου κοντά του, πήγαινα εκεί μιας και όπως είπα γνώριζα τους ιδιοκτήτες. Τώρα έχω φύγει χρόνια από την πόλη, οπότε και δεν έχω μιλήσει για καιρό μαζί τους για να γνωρίζω τους λόγους που το έκλεισαν. Μπορεί και να έφτασαν στην ηλικία της σύνταξης και τα παιδιά τους να μην ενδιαφέρονται να το κρατήσουν.

Εγώ σαν στέκι ας το πούμε, είχα άλλο videoclub. Στην δεκαετία του 90, άρχισαν να ξεπηδάνε και καταστήματα αντίστοιχα με τα videoclub, τα οποία ωστόσο αφορούσαν τα videogames. Κάποια videoclub είχαν και τέτοια καταστήματα σαν δεύτερα ή σαν αλυσίδα και μπορώ να πω ότι περνάγαμε πολλές ώρες σε κάποια από αυτά, αφού με τον καιρό κάναμε και φιλίες με άλλα άτομα που σύχναζαν εκεί και έτσι ήταν ευκαιρία να βρισκόμαστε όλοι μαζί, ενώ κάποιες από τις φιλίες αυτές τις κρατάμε ως και σήμερα.

Εδώ να πω ότι αυτά τα καταστήματα τα κονσολάδικα, τα "σκότωσαν" στην συνέχεια τα internet cafe, τα οποία internet cafe τα "σκότωσε" με την σειρά της η γρήγορη σύνδεση στο internet που όλοι μας πλέον έχουμε στα σπίτια μας. Η τεχνολογία ανοίγει και κλείνει συνεχώς τρύπες.

Όσοι γεννηθήκαμε στην δεκαετία των 80s, προλάβαμε και ζήσαμε αυτά τα καταστήματα. Βέβαια εδώ να πω ότι και οι παλιότεροι μπορεί να λένε ότι η δεκαετία που γεννήθηκαν οι ίδιοι ήταν η καλύτερη, αλλά η διαφορά μας είναι ότι εμείς ζήσαμε την τεχνολογία από τα γενοφάσκια της. Χρόνο με τον χρόνο, ερχόμασταν σε επαφή με νέες τεχνολογίες και πράγματα, που σίγουρα οι παλιότεροι δεν έζησαν, γι'αυτό και σήμερα δεν μπορούν να χειριστούν ούτε ένα dumbphone. Σε αντίθεση πάλι με τις νεότερες γενιές, όπου ήρθαν με το καλημέρα σε επαφή με τόσα πράγματα και προϊόντα, για εμάς κάτι νέο τεχνολογικά ήταν και κάτι συναρπαστικό.

Για να αναφέρω ένα παράδειγμα, όταν έπιασα στα χέρια μου μια videocamera, κάπου στα μισά της δεκαετίας του 90, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Βγαίναμε στην γειτονιά και κάναμε τις γνωστές αταξίες που έκαναν τα ανήσυχα παιδιά στις γειτονιές των 90s και τα έγραφα στην κάμερα. Ο πιτσιρικάς που γεννήθηκε στην δεκαετία του 2010 ωστόσο, δεν θα έχει την ίδια χαρά, γιατί σήμερα θεωρείται δεδομένη η κάμερα στα κινητά. Ούτε και θα υπάρχει η ίδια χαρά στα πρόσωπα των υπολοίπων, όταν σύνδεα την κάμερα με την τηλεόραση και βλέπαμε τα κατορθώματα μας, ειδικά σήμερα που τα πάντα ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα.

Αν και έπαψα να πηγαίνω σε videoclub από τότε που έβαλα ASDL στο σπίτι μου, κάπου στις αρχές του 2000 από την Tellas τότε και κυρίως επειδή βαριόμουν την επιστροφή των ταινιών, μπορώ να πω ότι με λυπεί όταν διαβάζω για κάποιο videoclub που έκλεισε, ακόμη και από καταστήματα που δεν γνώριζα καν ότι υπήρχαν, όπως για παράδειγμα το All digital club στην Ραφήνα.

Η αλήθεια είναι ότι τα videoclub προσπάθησαν να επιβιώσουν με ενοικιάσεις παιχνιδιών, αλλά και αυτό γρήγορα άλλαξε με την διάδοση του internet, αφού τόσο οι ταινίες, όσο και τα παιχνίδια, έχουν στραφεί προς την digital διανομή. Πολλά πάλι από αυτά, έδιναν μόνα τους τα καρφιά για το φέρετρο τους, αφού πούλαγαν μέχρι και Netflix Prepaid Cards. ΟΚ, καταλαβαίνω, ήθελαν να βγάλουν από όπου μπορούσαν, αλλά οι υπηρεσίες τύπου Netflix ήταν που τους αποτελείωσαν.

Αν ήσουν πιτσιρικάς την δεκαετία του 90, ήθελες να μάθεις περισσότερο για την αγαπημένη σου ασχολία, τα videogames. Οπότε και θα επισκεπτόσουν κάποιο από τα καταστήματα αυτά. Με κάποιους από τους υπαλλήλους θα γινόσουν και φίλος ή θα τους είχες μια εξοικείωση έστω και θα ανταλλάσσατε απόψεις, παιχνίδια κλπ. Αυτό είναι το αρνητικό στην όλη υπόθεση, κατά την άποψη μου, ο κόσμος παύει να συναναστρέφεται με άλλους και στρέφεται στην online επικοινωνία. Καλά και χρυσά τα forums και οι ομάδες, αλλά σαν την κοινωνική συναναστροφή, δεν έχει.

Ακόμη θυμάμαι τις ομηρικές μάχες που δίναμε παρέα παίζοντας το Mario Kart και James Bond στο Nintendo 64, στις μεγάλες τηλεοράσεις που διέθετε κεντρικό κατάστημα με videogames, αλλά και στο
Crash Team Racing στο αγαπημένο PSone. Θυμάμαι ακόμη επίσης τις συζητήσεις που είχαμε με τις ώρες για τις νέες κονσόλες που περιμέναμε, τα χαρακτηριστικά που θα έχουν, την άποψη μας για το ποια θα είναι η καλύτερη, την αναμονή να κατέβει το trailer μιας νέας ταινίας, την αναμονή να εκτυπωθεί στον Dot Matrix η λύση κάποιου παιχνιδιού όπως το Final Fantasy 7, οι συζητήσεις για γρίφους όπως στο πρώτο Silent Hill και πολλά άλλα.

Αυτό λοιπόν είναι το θλιβερό σε τέτοιες ανακοινώσεις κλεισίματος καταστημάτων, ότι μαζί με αυτά, χάνεται και μια ιστορία που κάποιοι έζησαν και θυμούνται με ευχαρίστηση. Σίγουρα θα έχετε πετύχει αναρτήσεις στο διαδίκτυο όπου κάποιοι αναπολούν με νοσταλγία τα καταστήματα στα οποία αγόραζαν ακόμη και τις κόπιες των παιχνιδιών τους, όχι γιατί έπαιρναν τα παιχνίδια φθηνότερα, αλλά γιατί υπήρχε αυτή η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους που σήμερα δυστυχώς χάνεται. Υπήρχε αυτήν η δυσκολία εύρεσης κάποιου πειρατικού τίτλου, όπου μόνο ο ψαγμένος καταστηματάρχης μπορούσε να σε προμηθεύσει και που μαζί του συζήταγες με τις ώρες για πολλά πράγματα, αλλά και η χαρά να πας σπίτι σου να δοκιμάσεις το παιχνίδι που πήρες. Και μπορεί και σήμερα να έχεις παρόμοια αναμονή να κατέβει το παιχνίδι από το Steam, αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο, γιατί στην πορεία θα έχεις δει δεκάδες video με trailers, gameplay και άλλα που αφορούν το παιχνίδι.

Ένα παράδειγμα επίσης, ήταν όταν έψαχνα να βρω τρόπο να σπάσουμε το κλείδωμα των πρώτων DVD, το Macrovision. Είχα επισκεφτεί τότε έναν τέτοιο γνωστό, επειδή τα αρχεία ήταν σε PDF και δεν γνώριζα πως να τα ανοίξω. Αυτός μου τα εκτύπωσε και πιάσαμε κουβέντα γενικά για τα θέματα αυτά. Εκεί έμαθα ότι ασχολείται επίσης με το gaming, αλλά και τον ήχο, έφτιαχνε επίσης ηχεία και crossover όπως εγώ, ενώ ήταν φαν του Super Nintendo και λάτρης του Legend of Zelda: A Link to the Past, για το οποίο μπορούσε να μιλάει για ώρες. Μάλιστα, επειδή δεν είχε κάρτα μνήμης στο PSone του, είχε κρατήσει ανοιχτή την κονσόλα για μέρες, ως ότου τερματίσει το Tomb Raider. Αυτά αν τα διάβαζα σε κάποιο forum, θα τα είχα προσπεράσει, αλλά όταν τα ζεις από κοντά, είναι πράγματα που σου μένουν.

Τέτοια καταστήματα, για να αναφέρω μερικά στην Λάρισα όπου τα έζησα, ήταν ο Gary Ganis, ο οποίος ακόμη και σήμερα βρίσκεται στο ίδιο σημείο και εκεί μπορούσες να βρεις τα πάντα, αν και τώρα έγινε internet cafe, το PC Clinic, στο οποίο έφτιαξε ένας φίλος μου το πρώτο του PC και στο δικό του παίζαμε παιχνίδια όπως το Phantasmagoria και από εκεί είδα το PC Gaming πρώτη φορά και το οποίο είναι ακόμη ανοιχτό σαν να μην πέρασε μια μέρα, αλλά και το Studio Gabriel, όπου εκεί έφτιαξα το πρώτο μου PC και το κλειστό πια κατάστημα είναι ακόμη εκεί για να μας θυμίζει το παρελθόν του. Σίγουρα ήταν πολλά καταστήματα και επειδή ως ότου πάω φαντάρος, δούλευα σε κάποιο από αυτά σαν τεχνικός, έχω γνωρίσει πολλούς καταστηματάρχες, αλλά για να μην βγει μεγάλο το video, ανέφερα μερικά από αυτά.

Μπορεί η τεχνολογία σήμερα, να μας παρέχει τα πάντα εύκολα και γρήγορα, αλλά εδώ να πω ότι μου λείπουν κάποια πράγματα που κάναμε παλιότερα, όπως για παράδειγμα τα περιοδικά. Αν και έπαιρνα πολλά από αυτά κάθε μήνα, όπως και κόμιξ, είχα κάποια από αυτά σαν αγαπημένα, όπως το GamePro, το HiTech, το οποίο μας μύησε στον θαυμαστό κόσμο του Home Theater και φυσικά το PC Master, ενώ όπως και στα καταστήματα όπου άκουγες την γνώμη του ψαγμένου, έτσι και στα περιοδικά περίμενα με ανυπομονησία να διαβάσω κάποιους αρθρογράφους, όπως για παράδειγμα τον Τσουρινάκη του PC Master.

Σήμερα, διαβάζεις τα πάντα στις διάφορες σελίδες του διαδικτύου, αλλά εμένα μου λείπουν τα περιοδικά. Για παράδειγμα, πας να διαβάσεις κάποιο άρθρο σε ένα site και πρέπει να πατήσεις μερικά Χ προτού το διαβάσεις, από τα adblocker μηνύματα, τα μηνύματα εγγραφής σε κάποια λίστα, ειδοποιήσεις κλπ, ενώ πολλά sites αντιγράφουν απλώς ένα αγγλικό site με κάποια υπηρεσία translate και το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό. Χάνεται αυτήν η οικειότητα αν θέλετε με τον αρθρογράφο, που ανέφερα και προηγουμένως. Τότε έπαιρνες το περιοδικό, έφτιαχνες μια φραπεδιά με 36 ζάχαρες και το απολάμβανες, ως ότου περάσει ο μήνας και έρθει το επόμενο τεύχος. Πραγματικά, είναι κάτι που μου λείπει.

Και επειδή πολλοί θυμούνται τα παλιά καλά χρόνια που ήταν πιτσιρικάδες, προσπαθούν να επιστρέψουν έστω και για κάποια δευτερόλεπτα πίσω στον χρόνο, αγοράζοντας παλιά τεύχη περιοδικών και κόμικ, παλιές κονσόλες ή τα mini αντίγραφα τους, PC κλπ.

Αυτό γιατί ίσως να θυμάσαι με ευχαρίστηση το ίδιο το παιχνίδι ή πάλι την παρέα με τους φίλους σου, να προσπαθείτε να περάσετε το τελευταίο αφεντικό σε ένα παιχνίδι. Εγώ για παράδειγμα, όταν είχα πάρει το πρώτο Resident Evil στο PSOne, μαζευόμασταν φίλοι και το παίζαμε παρέα, ενώ ο καθένας έδινε την δική του ιδέα σε κάποια λύση. Θυμάσαι να ιδρώνεις κάθε φορά που έφτανες στο αφεντικό και το save ήταν μίλια πίσω. Θυμάσαι επίσης την απογοήτευση όταν κέρδιζε κάποιος άλλος ή την χαρά όταν κέρδιζες εσύ. Τα χρόνια πέρασαν, οι φίλοι μπορεί να χαθήκαμε, αλλά οι αναμνήσεις βρίσκονται εκεί, να σε θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Και αυτό ίσως να θέλεις να ξανά θυμηθείς αγοράζοντας τα ίδια παιχνίδια ή μηχανήματα ξανά και ξανά.

Προσωπικά πιστεύω ότι όλο αυτό το retro thing, είναι απλά ένα hype για να κερδίζουν χρήματα οι εταιρίες, παρότι θεωρώ τον εαυτό μου retro-fan και προσπαθώ να μαζέψω ότι παλιά συσκευή βρίσκω.

Αυτό ωστόσο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται να νιώσεις όπως ένιωσες όταν πρώτο έπιασες κάτι, όσες φορές και αν το αγοράσεις, είτε κόπια, είτε κλώνο, είτε αυθεντικό.

Και θα θέσω ένα παράδειγμα. Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια στο Super Nintendo, είναι το Donkey Kong 2. Σε μια από τις πίστες του, ονόματι Bramble blast, είναι ένα σημείο όπου είσαι σε ανάμεσα σε αγκάθια. Η συγκεκριμένη πίστα και πολύ περισσότερο, η μουσική της (παρακάτω video), μου φέρνει στο μυαλό δεκάδες αναμνήσεις, αφού το παιχνίδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα παιδικά μου χρόνια.

Αλλά όσες mini κονσόλες και αν πάρω, σε όσες συσκευές και αν βάλω το συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν πρόκειται να νιώσω το ίδιο συναίσθημα που είχα όταν το έπαιζα για πρώτη φορά και αυτό ισχύει για όλα τα παιχνίδια, όπως για παράδειγμα το Syphon Filter, το Panzer Dragoon που πρόσφατα κυκλοφόρησε και remake του, το Phantasmagoria που ανέφερα και προηγουμένως, τα X-Files The Game, Broken Sword, Monkey Island και άλλα τόσα που ήταν από τα αγαπημένα μου adventures στο PC, το πρώτο Tomb Raider που για εμένα είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς αλλά και τα πρώτα Medal Of Honor και Call of Duty.

Παρότι η μουσική τόσο του PSOne, όσο και του παιχνιδιού, μου φέρνουν αναμνήσεις '90s στο μυαλό, δεν μπορώ να πω ότι θα νιώσω κάτι αν το παίξω σήμερα.

Αν τα παίξεις σήμερα για πρώτη φορά, θα τα παρατήσεις στο πρώτο δεκάλεπτο, γιατί θα τα βρεις μπαστούνια αλλά και δεν θα σου αρέσουν τα γραφικά. Αν πάλι τα παίξεις για να θυμηθείς τα χρόνια εκείνα που τα πρωτόπαιξες, πάλι θα τα παρατήσεις στο πρώτο μισάωρο στην καλύτερη. Ακόμη και αν βάλεις στο σαλόνι σου arcade μηχανήματα για να εξομοιώσεις 100% τα ουφάδικα, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις το ίδιο συναίσθημα που είχες τότε, όταν έμπαινες σε ένα τέτοιο κατάστημα και άκουγες δεκάδες μπλινκγ μπλονγκ από παντού. Ίσως γιατί απλά ΔΕΝ είναι το ίδιο, δεν είναι το αυθεντικό στην ώρα του δηλαδή. Είτε γιατί πάλι οι συνήθειες μας άλλαξαν και πλέον τα θεωρούμε ξεπερασμένα, ενώ έχουμε συνηθίσει σε άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα δεν θα πήγαινες ποτέ σου ταξίδι με κάρο που χρησιμοποιούσαν παλιότερα, ακόμη και αν σε πήγαινε με αυτό βόλτα ο παππούς σου και το θυμάσαι με νοσταλγία. Η νοσταλγία αυτήν πηγαίνει πακέτο με την ανεμελιά της παιδικής σου ηλικίας, το σπίτι των παππούδων σου ίσως, τα σχολικά χρόνια και γενικά ότι συνόδευε την ζωή σου. Σήμερα, δεν υπάρχει το παραμικρό από αυτά, γι'αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να σου βγει το ίδιο feeling.

Έτσι για εμένα, το retro είναι ένα hype, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Γι'αυτό και προσωπικά, όσες φορές και να επισκεφτώ vintage καταστήματα όπως αυτά που βρίσκονται στην Θεσσαλονίκη για παράδειγμα ή και στο εξωτερικό όταν πηγαίνω, δεν πρόκειται να νιώσω κάτι, όσες retro συσκευές και αν τοποθετήσουν στα ράφια τους. Γιατί; Γιατί απλά δεν είναι στο αυθεντικό τους χώρο και χρόνο. Θα νιώθαμε ίσως κάτι, αν πηγαίναμε σε κάποιο κατάστημα που βρίσκεται στο ίδιο σημείο από όταν πρώτο άνοιξε και έχει μέσα ακριβώς τα ίδια πράγματα, όπως τότε, χωρίς να έχουν πειραχτεί παρά μόνο από τον χρόνο. Αν άνοιγε ένα ουφάδικο με τα ίδια μηχανήματα που ήταν τότε, τα καμμένα πλήκτρα από τα τσιγάρα, την μυρωδιά στον χώρο από την κάπνα και την ζέστη των μηχανημάτων, ίσως να συμφωνούσα ότι θα μας έκανε κάτι, να άφηνε έστω ένα αποτύπωμα στον βαθύ ωκεανό των αναμνήσεων μας. Δεν θα είναι το ίδιο αν για παράδειγμα ανοίξει ένα νέο ουφάδικο τώρα και έχει μέσα καλογυαλισμένα μηχανήματα.

Αυτά ήθελα να πω για κάποια πράγματα που απασχολούν ίσως πολλούς. Θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος θα επιστρέψει κάποια στιγμή προς τα πίσω, δηλαδή πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα αρχίσουν να ανοίγουν καταστήματα που θα δίνουν την ίδια αίσθηση με τότε, συνδυάζοντας την τεχνολογία του σήμερα, όπως για παράδειγμα ένα καφέ με arcade μηχανήματα που έτυχε να δω στο εξωτερικό. Ίσως απλά και να ονειρεύομαι να ζήσω για λίγο στην δεκαετία του 90. Ποιος ξέρει, το μέλλον ίσως να είναι ελπιδοφόρο για εμάς τους retro fan.

0 Comments