Σε αυτό το άρθρο θα δούμε μια μικρή παρουσίαση, ενός ακόμη σκουπιδιού του Χόλιγουντ, που πάτωσε στα εισιτήρια και όχι άδικα κατά την γνώμη μου.
Προτού συνεχίσω, να αναφέρω ότι το franchise είναι από τα αγαπημένα μου ή έστω, οι δύο πρώτες ταινίες. Ειδικά το "Εξολοθρευτής 2: Μέρα Κρίσης" το θεωρώ μέσα στις top 10 κορυφαίες ταινίες.
Έτσι, όσοι αγαπήσαμε αυτήν την ταινία, περιμέναμε να γίνει αυτό:
Όταν διάβασα ότι την νέα ταινία, την έχει αναλάβει η αυτού μεγαλειότης Τζέιμς Κάμερον, χάρηκα γιατί είπα μέσα μου επιτέλους, θα δούμε μια καλή ταινία με τον αγαπημένο μας Άρνι, προτού τα παρατήσει και σταματήσει να κάνει ταινίες.
Ωστόσο, όταν αργότερα διάβασα ότι την ταινία την έχε αναλάβει ο Τιμ Μίλερ και το σενάριο ο Ντέιβιντ Γκόγιερ, κατάλαβα που θα πάει το πράγμα. Ο Γκιόγερ έχει γράψει μεταξύ άλλων και το Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης, μια αηδία και μισή που ουδεμία σχέση έχει με τους σούπερ ήρωες.
Το Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο (Terminator: Dark Fate) είναι μια αμερικανική ταινία δράσης επιστημονικής φαντασίας του 2019, η οποία είναι και η συνέχεια -σεναριακά τουλάχιστον- της 2ης ταινίας και εδώ σταματούν οι συγκρίσεις τους.
Εδώ να πω ότι η ταινία είναι απλά ένα νεοταξικό σκουπιδαριό, με πολλά μηνύματα και αποδέκτες και πάλι καλά ο κόσμος της γύρισε την πλάτη. Αυτό παθαίνει όποιος γίνεται Woke, καταλήγει broke όπως λένε και οι Αμερικανοί.
Η ταινία ξεκινάει στο 1998 με την Σάρα Κόνορ να είναι σε χαλαρές στιγμές με τον γιο της, αφού έχει σταματήσει την Ημέρα της Κρίσεως. Πάνω λοιπόν στην ανεμελιά τους, ένας κλώνος του T-800 εμφανίζεται από το πουθενά και σκοτώνει με καραμπίνα τον Τζων, προτού προλάβει να κάνει οτιδήποτε η Σάρα. Ο Τ-800 ολοκλήρωσε την αποστολή του: στόχος εξολοθρεύτηκε. Είναι και ένα κοινωνικό μήνυμα της ταινίας ότι τελειώσαμε με το παλιό, πλέον πάμε για νέα πράγματα.
Συνέχεια στο παρών και συγκεκριμένα στο Μέξικο Σίτι με τον ερχομό δύο εξολοθρευτών από το μέλλον, όπως γίνονταν σε όλες τις προηγούμενες ταινίες. Η μία, η Grace, ένα νέο είδος υβριδίου μηχανής και ανθρώπου, την οποία υποδύεται η Μακένζι Ντέιβις και ένα εντελώς νέο είδος Εξολοθρευτή (μοντέλο Rev-9) τον οποίο υποδύεται ο Γκάμπριελ Λούνα.
Η Grace συναντά ένα νεαρό ζευγάρι, παίρνει τα ρούχα τους και το αυτοκίνητό τους, ενώ ο Εξολοθρευτής σκοτώνει τον πατέρα μιας άσχετης κοπέλας, στο σπίτι του, και παίρνει την μορφή του. Ο στόχος του είναι η εξόντωση της κόρης του, της Ναταλία Ρέγιες η οποία είναι μια άσχετη όπως είπα κοπέλα, η οποία δουλεύει μεροδούλι-μεροφάι σε ένα εργοστάσιο μαζί με τον αδερφό της και από το πουθενά, θέλουν να την καθαρίσουν τα ρομπότ.
Γιατί να θέλουν να σκοτώσουν τα ρομπότ μια μεξικάνα και όχι για παράδειγμα μια αμερικανίδα, δεν το κατάλαβα, αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι στο μέλλον, μπορεί το SkyNet να μην υφίσταται πλέον, αλλά μια νέα Τεχνητή Νοημοσύνη, η Legion, θα πάρει τον έλεγχο όλων των μηχανών και όλων των οπλικών συστημάτων και θα κηρύξει τον πόλεμο στους ανθρώπους.
Συνέχεια στην ταινία και βλέπουμε τον εξολοθρευτή να πηγαίνει στο εργοστάσιο όπου δουλεύει η Ρέγιες, ώστε να την σκοτώσει και να κυριαρχήσουν έτσι τα ρομπότ επάνω στη γη. Ωστόσο, πηγαίνει στο εργοστάσιο και η Ντέιβις και την σώζει την τελευταία στιγμή, ενώ την βοηθάει ώστε να διαφύγει αυτήν και ο αδερφός της.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, τους πετυχαίνει ο Εξολοθρευτής και ενώ δεν λες ότι δεν πρόκειται να βγει κανείς ζωντανός από εκεί, να σου ξεπετιέται η Σάρα Κόνορ και καταφέρνει να σώσει μόνο τις κοπέλες. Άλλο ένα κοινωνικό μήνυμα της ταινίας ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν και μόνες τους και οι άντρες είναι άχρηστοι για οτιδήποτε.
Εκεί μαθαίνουμε ότι την Σάρα Κόνορ την ενημέρωνε για όλες τις κινήσεις των ρομπότ κάποιος άγνωστος και αυτός ήταν που γνώριζε ότι θα τους επιτεθεί ο νέος εξολοθρευτής σε εκείνο το σημείο, εκείνο ακριβώς το λεπτό. Μωρέ μπράβο πληροφόρηση, ούτε στην Γκεστάπο να ήταν.
Μετά από ένα βαρετό μπλα-μπλα, Η ομάδα επικεντρώνεται στο πως να γλυτώσει από το νέο αυτό ρομπότ και αποφασίζει να περάσει τα σύνορα για να βρει τον άγνωστο που την ειδοποιούσε, αλλά οι συνοριοφύλακες τους συλλαμβάνουν και είναι ευκαιρία για τον εξολοθρευτή να τους σκοτώσει έτσι όπως είναι πιασμένοι στην φάκα. Εδώ βλέπουμε ένα ακόμη μήνυμα της ταινίας, όπου ένας μεξικανός (ο Γκάμπριελ Λούνα) σκοτώνει στα σύνορα της Αμερικής με το Μεξικό όλους σχεδόν τους σεναριοφύλακες, στέλνοντας έτσι και ένα μήνυμα προς τον Τραμπ και τον τοίχο του.
Αφού τελικά ξεφεύγουν από εκεί, πηγαίνουν επιτέλους να συναντήσουν τον άγνωστο Χ, ο οποίος είναι το ρομπότ που σκότωσε τον γιο της Σάρα, τον Τζων, γερασμένος και φλώρος. Επίσης, είναι μετανιωμένος για αυτό που έκανε στον Τζον και έτσι αποφάσισε να βοηθήσει την Σάρα να σκοτώνει κακά ρομπότ σαν ένδειξη μετάνοιας. Φυσικά η Σάρα, σαν γνήσιο θηλυκό δεν μασάει και του λέει ότι θα τον καθαρίσει. Και αν σας φαίνεται παράξενη η φράση "γνήσιο θηλυκό", αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι για το Χόλιγουντ ότι έχει σχέση με αρσενικό, ιδιαίτερα λευκό αρσενικό, έχει πλέον τελειώσει.
Η ομάδα λοιπόν επικεντρώνεται στο πως να σκοτώσει το νέο αυτό ρομπότ, με την βοήθεια πια του θρυλικού τ800. Μετά από πολύ αμερικάνικη μάχη, εξοντόνεται ο νέος εξολοθρευτής και μαζί του ο T800 και το υβρίδιο.
Προσωπικά, μου έκανε αίσθηση το "I Won't be back" του t800, σαν να γνώριζε την μοίρα του franchise ή σαν να ξέρει ότι δεν πρόκειται να ξανά παίξει σε αυτόν τον ρόλο τουλάχιστον. Είναι μια σκηνή που είναι συγκινητική, για όσους παρακολουθούν τις ταινίες από την αρχή, τουλάχιστον. Η φράση αυτή, κατ'εμέ, έχει πολλά μηνύματα.
Επίσης βλέπουμε την Σάρα Κόνορ να βλέπει για ακόμη μια φορά ένα Τ800 να καταστρέφεται και πιθανών να είναι και η τελευταία φορά, αφού δεν νομίζω να ξαναβγεί άλλη ταινία.
Αυτήν ήταν η ταινία λοιπόν. Δεν ξέρω αν σας άρεσε, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου. Εκτός από τα καλά εφέ της, όλη η ταινία είναι μια woke σαβούρα που καλώς έπαθε ότι έπαθε στο box office. Μέχρι να καταλάβει το Χόλιγουντ ότι δεν πρέπει να μπλέκει την πολιτική με την διασκέδαση μας και αποφασίσει να ξανά βγάζει ταινίες που έβγαζε μια εικοσαετία πριν, εμείς θα βλέπουμε τις αυθεντικές παλιές καλές ταινίες.