Σήμερα, με τα Full HD γραφικά, τις κονσόλες νέας γενιάς και τα 4K να μας έχουν πάρει τα μυαλά, σίγουρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το να ασχολείται κάποιος με παιχνίδια της παλιάς σχολής, είναι χάσιμο χρόνου το λιγότερο, αφού τα νέα παιχνίδια προσφέρουν τόσο καλά γραφικά, όσο και διασκέδαση. Αλλά κατά πόσο είναι διασκεδαστικά τα νέα παιχνίδια;
Για την ιστορία, είμαι γεννημένος την δεκαετία του '80 και παρότι δεν είμαι αρκετά μεγάλος για να πω ότι πρόλαβα την «γέννηση» του gaming, εντούτοις μπορώ να πω ότι ήμουν «παρών» την εποχή που η Nintendo έφερε την επανάσταση με την κυκλοφορία του NES, το οποίο και κατάφερε να ξαναδώσει πνοή στο console gaming, όπως παρών ήμουν και κατά την διάρκεια της «ιστορικής κόντρας» μεταξύ της Nintendo και της Sega (όσοι είστε μεγάλοι, θα θυμάστε τις κόντρες μεταξύ των φαν σε περιοδικά του χώρου αλλά και στο ταπεινό Αλμανάκο), καθώς επίσης και της κυκλοφορίας του PSone και του N64.
Με κονσόλες ξεκίνησα από το Atari 2600 και όταν αυτό αποφάσισε να με «χαιρετήσει» έπειτα από πολλές ώρες παιχνιδιού, αγόρασα το NES. Ακόμη θυμάμαι πόσο καιρό περίμενα για να αγοράσω το Megaman 2 (από τον Κλαουδάτο), από τα πρώτα μου παιχνίδια για την κονσόλα της Nintendo και αγαπημένα μου.
Αργότερα, αγόρασα το Super Nintendo πακέτο με το Super Metroid, ενώ άρχισε η συλλογή μου να μεγαλώνει και με άλλα μηχανήματα, όπως η Amiga 500, το Game Boy και το Mega Drive της Sega, ενώ αργότερα ήρθαν το Sony PSOne (η οποία μαζί με το SNES, ήταν οι καλύτερες κονσόλες που πέρασαν από τα χέρια μου), το GameBoy Colour και αργότερα το Advance, το Sega Saturn και αργότερα το Dreamcast, καθώς επίσης και το Nintendo 64 να συμπληρώσουν την συλλογή πριν φύγει η -χρυσή σε πολλούς τομείς- δεκαετία του '90.
Εκείνη την εποχή, για να μαθαίνεις για τις νέες κυκλοφορίες και τα νέα συστήματα, έπρεπε είτε να γνώριζες αγγλικά για να μαθαίνεις τα νέα από τα ξένα περιοδικά του χώρου, είτε να ήταν ψαγμένος ο πωλητής και είχε trailer σε VHS ή VideoCD, είτε να ενημερωνόσουν από τον Ελληνικό τύπο. Υπήρχαν δηλαδή μερικές καλές τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το Κουκου TV Games και φυσικά τα περιοδικά της εποχής, για τα οποία θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.
Σίγουρα έχω παίξει αμέτρητα παιχνίδια σε αυτές τις κονσόλες, τα οποία και ευχαριστήθηκα με το παραπάνω. Ωστόσο μου είναι δύσκολο να μπορέσω να ξεχωρίσω κάποια από αυτά γιατί εκείνη την εποχή τα περισσότερα παιχνίδια ήταν καταπληκτικά. Αυτό που μπορώ να ξεχωρίσω ωστόσο είναι το γεγονός ότι όταν ήθελες να παίξεις κάποιο παιχνίδι, έβαζες απλά το cartidge, πατούσες το power και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το παιχνίδι έτρεχε, όπως γινόταν και στα Arcade, όπου έβαζες το κέρμα μέσα και το παιχνίδι ήταν έτοιμο σε ελάχιστο χρόνο, κάτι που δεν ισχύει στις νεότερες κονσόλες. Ακόμη θυμάμαι στο Ν64 όπου δεν προλάβαινες να πάρεις το δάχτυλο σου από το «Reset» και το παιχνίδι είχε ήδη πάει στο αρχικό μενού του.
Σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί εκτός του ότι τα παιχνίδια έχουν γίνει τόσο βαριά και μεγάλα, που θέλουν κάμποσο να εγκατασταθούν και να φορτώσουν, αφού πρέπει να ικανοποιήσουν τα κάθε φαν των pixels, σήμερα απλά δεν αγοράζεις ποτέ ολόκληρο το παιχνίδι. Είτε το παίρνεις με προβλήματα (και πρέπει έτσι να κατεβάσεις κάποιο patch), είτε το παίρνεις… μισό και πρέπει να κατεβάσεις κάποιο update (στο Lords of the Fallen για το PS4 για παράδειγμα με το… καλημέρα έπρεπε να κατεβάσω ένα update περί τα 5GBs), είτε θα πρέπει να πληρώσεις για κάποιο DLC για να μπορέσεις να πάρεις κάποια extra πράγματα για το παιχνίδι.
Αν αυτό ήταν κάτι που με ευχαριστεί στα Retro παιχνίδια, υπάρχει και κάτι άλλο το οποίο με ικανοποιεί και μάλιστα πάρα πολύ και αυτό δεν είναι άλλο από την απλότητα του χειρισμού τους. Το NES είχε δύο μόνο πλήκτρα, μαζί με τον σταυρό κατεύθυνσης, ενώ το Super Nintendo 4 + 2 τα πλαϊνά και παρότι το N64 είχε πολλά περισσότερα, τα παιχνίδι του ήταν πάρα πολύ απλά στον χειρισμό τους (δείτε πχ το Zelda 64: OoT).
Κάτι που με ευχαριστεί παίζοντας αυτά τα παιχνίδια, είναι τα γραφικά τους. Ναι, δεν είναι τα σημερινά γραφικά, αλλά μου αρέσουν τα sprites στην οθόνη. Τα 2D γραφικά είναι τα αγαπημένα μου, ενώ ακόμη και τα 3D την παλιότερης γενιάς ποτέ δεν με χάλασαν στο μάτι, ακόμη και αν έχω συνηθίσει τα σημερινά HD γραφικά.
Παρότι έχει βγει Remake του Tomb Raider με βελτιωμένα γραφικά, ακόμη και σήμερα το απολαμβάνω παίζοντας τον κλασικό τίτλο. Ειδικά τα μουσικά κομμάτια του ήταν φοβερά.
Το καλύτερο δε κομμάτι των παιχνιδιών αυτών ήταν η μουσική τους. Πιστεύω για κάθε παιχνίδι, η εταιρία τους έβαζε και στοίχημα για το ποιο θα μείνει σαν αγαπημένο στους gamers. Πολλά από τα κομμάτια αυτά, έχουν γίνει και καταπληκτικά remix (πχ: 1,2,3,4,5,6,7), ενώ δεν λείπουν και οι εκτελέσεις τους είτε από κάποια ορχήστρα (πχ: 1,2,3), είτε από ερασιτέχνες σπίτι τους (πχ: 1,2). Σίγουρα οι νεότεροι θα συμφωνήσετε ότι σήμερα δεν δίνουν τόση σημασία στην ποιότητα που υπήρχε τότε*.
Ο Ektelion μας παρουσιάζει αγαπημένα μουσικά κομμάτια της Amiga
Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω λίγο τις νεότερες κονσόλες. Για παράδειγμα, το PS3 το έχω "λιώσει" κυριολεκτικά, όπως και το Xbox 360, μέχρι που μου εμφάνισε το γνωστό "κόκκινο κύκλο του θανάτου", για να το κάνω ανταλλακτικά. Το PS3 από την άλλη, το έχω multi-emulator σύστημα, μαζί με τα δικά του παιχνίδια που παίζω. Και κάπου εκεί πήρα και το PS4.
Το PS4 είναι για εμένα η χειρότερη αγορά που έκανα, από άποψη παιχνιδιών και κυριολεκτικά μετάνιωσα που την πήρα, σε σημείο που το αποκαλώ PrayStation 4, γιατί παρακαλάμε να βγάλει κάποιο παιχνίδι ή να μην βγάλει άλλη έκδοση της κονσόλας με καλύτερα γραφικά και γράψει στα παλιά της παπούτσια τις προηγούμενες ακριβοπληρωμένες εκδόσεις.
Ειδικά όταν ανακοίνωσε την Pro έκδοση, μετάνιωσα διπλά. Από την στιγμή που την αγόρασα, παιχνίδια είχε ελάχιστα, ενώ όσα έβγαιναν στην πορεία, ήταν κυρίως παλιότερα remakes, τα οποία είχα ήδη παίξει στο 3 αν και κατά βάθος το PrayStation 4 μου έδειξε ότι ήρθε ο καιρός να επενδύσω σε PC, παρότι χρόνια φανατικός κονσολάκιας. Σ'ευχαριστώ Sony, με έβγαλες από ένα δύσκολο δίλημμα.
Τώρα για τα 3-4 αποκλειστικά της κάθε κονσόλας, σιγά τα ωά, θα παίζω άλλα τόσα εξίσου καλά σε καλύτερες τιμές. Και ακόμη και σήμερα, ελάχιστοι τίτλοι είναι αυτοί που αξίζουν στο PS4 (για εμένα τουλάχιστον) και είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και το PlayStation 5, το οποίο θα δώσει πολύ πόνο σε όσους αγόρασαν το PS4, έπειτα πήραν το Pro και το VR της Sony, γιατί είμαι πολύ σίγουρος ότι η Sony είτε θα το παρατήσει, όπως έκανε με το PSVita ή τα χειριστήρια τύπου Wii του PS3, είτε θα το συνεχίσει σε καλύτερη έκδοση σε επόμενη της κονσόλα, φυσικά μη συμβατό με το παρών σύστημα.
Κονσόλες της Nintendo δεν αγοράζω, από το GameCube και μετά. Η Nintendo γενικά έχει σταματήσει να είναι η Nintendo που ξέραμε. Οι κονσόλες της είναι φτηνιάρικες κατασκευαστικά, ενώ τις χρεώνει ακριβές. Παιχνίδια έχει λίγα, συνήθως 1-2 Mario και κανένα Zelda για τους φαν, ενώ δεν το έχει σε τίποτα να παρατήσει μια κονσόλα και να πάει στην επόμενη.
Το Switch το θεωρώ καλό βέβαια, αν και δεν το έχω πιάσει στα χέρια μου, αλλά προς το παρών πιστεύω ότι αγοράζεις απλός το Zelda στα 350€, η κονσόλα μετά θα σκονίζετε όπως γίνεται πάντα με κονσόλες της Nintendo, αφού δεν είναι πολλοί οι κατασκευαστές παιχνιδιών που την στηρίζουν. Τώρα τα reviews του Zelda είναι μικτά, άλλοι λένε ότι η Nintendo πλήρωσε για καλά reviews, αλλά δεν μπορώ να πω την άποψη μου, αν δεν το παίξω. Ωστόσο το 1-2 Switch είναι απλά μια αρπαχτή, αφού θα έπρεπε να το δίνουν δωρεάν με την κονσόλα και όχι να το χρεώνουν 50€.
Σίγουρα μεγάλο ρόλο στην retro-κατάσταση παίζει και η νοσταλγία, αφού πολλά sites (του εξωτερικού και Ελληνικά) που ασχολούνται με το Retro, το κάνουν κυρίως επειδή νοσταλγούν τα παιχνίδια (και όχι μόνο) εκείνης της εποχής, είτε νοσταλγούν την εποχή εκείνη. Το κομμάτι της νοσταλγίας σίγουρα πιάνει και εμένα που ασχολούμαι με τα παιχνίδια αυτά, αλλά σίγουρα είναι ένα μικρό κομμάτι.
Το κυριότερο είναι ότι τα παιχνίδια εκείνα είχαν κάτι το διαφορετικό από τα σημερινά. Ίσως γιατί δεν μπορούσες να τα αποκτήσεις όλα ή τα περισσότερα (όπως πχ σήμερα, είτε λόγω πειρατείας, είτε λόγω υπηρεσιών τύπου Steam), είτε γιατί περίμενες βλέποντας απλά μερικές φωτογραφίες από τα περιοδικά της εποχής (ενώ για να δεις video θα έπρεπε να είναι ψαγμένο το κατάστημα που αγόραζες). Το σίγουρα είναι πάντως ότι δεν τα βαριόσουνα, σε αντίθεση με τα σημερινά όπου αν δεν υπήρχε το online δεν θα καθόσουν να παίξεις μαζί τους παραπάνω από λίγες ώρες (πχ Call of Duty).
Ωστόσο θυμάμαι ακόμη να μαζευόμαστε με τους παλιούς φίλους και να παίζουμε παρέα τα παιχνίδια, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στους γρίφους και να τρομάζουμε με τους αρχηγούς των παιχνιδιών ή τα ίδια τα παιχνίδια, πχ Resident Evil.
Τόσα χρόνια μετά, τα παιχνίδια δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα (εννοώντας ότι ακόμη κάθεσαι με το χειριστήριο στο χέρι και παίζεις), αλλά οι ζωές μας έχουν αλλάξει. Οι φίλοι μας από την γειτονιά και το σχολείο έχουν χαθεί, οι παρέες μας και ο τρόπος ζωής άλλαξε. Οι φίλοι, που μαζευόμασταν μαζί και παίζαμε «διπλό» στο Street of Rage, πιθανών να έχουμε χαθεί χρόνια, αλλά οι αναμνήσεις στο δωμάτιο και η αγωνία όταν πλησιάζαμε στο τελευταίο «αρχηγό», είναι εκεί, στο δωμάτιο μας, με το χειριστήριο στο χέρι και την νευρικότητα να νικήσεις το αφεντικό. Πολλοί από εμάς, θυμούνται αυτές τις στιγμές νοσταλγικά.
Δυστυχώς οι εποχές αυτές περάσαν ανεπιστρεπτί. Και μιας και η βιομηχανία κινείται με απίστευτους ρυθμούς, παρασέρνει μαζί της και τα παιχνίδια, κάνοντας τα να χάνουν σε ποιότητα του gaming, για να κερδίσουν σε ποιότητα των γραφικών. Ευτυχώς που υπάρχουν οι νοσταλγοί και με τις προσπάθειες τους (είτε προγραμματίζοντας τους emulators, είτε μοιράζοντας τα παιχνίδια, είτε απλός έχοντας sites που ασχολούνται με την Retro-κατάσταση) διατηρούν εκείνη την εποχή αναλλοίωτη.
Για όσους το σκέφτονται, τους προτείνω να δοκιμάσουν αυτά τα παιχνίδια, είτε μέσο των υπηρεσιών που τα παρέχουν οι ίδιες οι εταιρίες (πχ της Nintendo), είτε μέσο emulation σε PC ή κονσόλες. Είμαι σίγουρος ότι θα κολλήσετε, δεν είναι τυχαίο άλλωστε που εταιρίες έχουν εδώ και καιρό αρχίσει να βγάζουν επανακυκλοφορίες κλασικών τίτλων.
Παρακάτω έβαλα μερικά -τυχαία- μουσικά κομμάτια από κλασικά παιχνίδια. Τα κομμάτια αυτά πολλές φορές περνούσαν απαρατήρητα, μιας και ήσουν συγκεντρωμένος στο παιχνίδι, αλλά ο συνδυασμός ήταν απίστευτος.
Από το Super Metroid. Ακούστε ολόκληρη την συλλογή εδώ.
