Η τηλεοπτική σειρά του Netflix, Squid Game, είναι ιδιαίτερα γνωστή. Στην Ελλάδα την ξέρουμε και ως "Παιχνίδι του Καλαμαριού" και μπορώ να πω ότι είναι μία από τις πιο γνωστές σειρές του Netflix.
Η πλοκή του περιστρέφεται γύρω από ανθρώπους που μπαίνουν σε επικίνδυνα παιχνίδια για να κερδίσουν χρήματα. Εκτός από ένα θρίλερ επιζώντων, το «Squid Game» ρίχνει επίσης φως στην οικονομική ανισότητα στην κοινωνία και στα καπιταλιστικά σενάρια του σημερινού κόσμου. Αρκετοί είναι αυτοί που συγκρίνουν την σειρά με κάποια γεγονότα που συνέβησαν στην Νότια Κορέα υποστηρίζοντας μάλιστα ότι ο συγγραφέας πήρε την αρχική ιδέα από αυτά.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980 στη Νότια Κορέα, ιδρύθηκε ένα στρατόπεδο εγκλεισμού σε πολλές πόλεις. Στην ουσία ήταν ένα στρατόπεδο ταφής όπου οι άνθρωποι φυλακίζονταν σε μεγάλες ομάδες χωρίς κάποια κατηγορία. Αργότερα το αποκαλούσαν και ως «το Άουσβιτς της Κορέας» αφού ήταν παρόμοιο με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό το στρατόπεδο λειτούργησε μεταξύ 1976 και 1987 υπό την πολιτική της τότε αυταρχικής κυβέρνησης για «καθαρισμό των δρόμων», ακριβώς πριν από τους Ασιατικούς Αγώνες του 1986 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988. Η κυβέρνηση ήθελε να απομακρύνει τους «αλήτες και διαφωνούντες» από το δρόμο. Λέγεται ότι συνολικά δημιουργήθηκαν 36 τέτοια στρατόπεδα, αυτά που είναι γνωστά επί του παρόντος.
Ένα από αυτά ήταν Το «Brother’s Home» στο Μπουσάν, το οποίο παλαιότερα ήταν ορφανοτροφείο και ήταν το μεγαλύτερο στρατόπεδο στη Νότια Κορέα. Το συγκεκριμένο στρατόπεδο στέγασε πάνω από 5.000 ορφανά παιδιά, άστεγους, άτομα με ειδικές ανάγκες και φοιτητές ακτιβιστές που μαζεύτηκαν από τους δρόμους και τοποθετήθηκαν πίσω από τους τσιμεντένιους τοίχους του. Αργότερα, αρκετά φρικτά ζητήματα όπως η απλήρωτη εργασία, η κακομεταχείριση, οι ξυλοδαρμοί, η εμπορία ανθρώπων, εξουαλική κακοποίηση τόσο παιδιών αλλά και βασανιστήρια ήρθαν στο φως. Επιπλέον, μια έρευνα που διεξήχθη το 1987 διαπίστωσε ότι μόνο το 10% περίπου των χιλιάδων κρατουμένων ήταν στην πραγματικότητα άστεγοι που σημαίνει ότι κάπου στην πορεία άρχισαν και αρπάζουν με την βία όποιον δεν τους άρεσε η φάτσα του.
Εννέα επιζώντες μίλησαν με το BBC για να μοιραστούν πώς ήταν να κρατούνταν στον καταυλισμό. Έμειναν πεινασμένοι, εκμεταλλεύτηκαν και αναγκάστηκαν να εργαστούν στα πολυάριθμα εργοστάσια παραγωγής της τοποθεσίας χωρίς αποζημίωση.
Τα προϊόντα που κατασκεύαζαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης τα παιδιά εργάτες ήταν προς όφελος των εταιριών. Εταιρείες που ειδικεύονται στις εξαγωγές των ΗΠΑ εκπαίδευσαν παιδιά στην κατασκευή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. εργαλεία για ψάρεμα στην Ιαπωνία, παπούτσια στις Ηνωμένες Πολιτείες, πουκάμισα στην Ευρώπη κτλ.
Μιλώντας στο BBC, κάποιος επιζών του Brother's Home αποκάλυψε ότι αυτός και η αδερφή του απήχθησαν το 1984. Είπε: «Ένα λεωφορείο σταμάτησε μπροστά στον υποσταθμό της αστυνομίας και μας έβαλαν με το ζόρι στο λεωφορείο».
Ο Yeon Seng-mo, ο οποίος ήταν φυλακισμένος εκεί για τέσσερα χρόνια σε ηλικία 15 ετών, είπε ότι αν δεν τελείωναν τους καθημερινούς τους στόχους, «μας χτυπούσαν με ρόπαλα του μπέιζμπολ».
Το Brother's Home έγινε σύμβολο εκμετάλλευσης και συστημικής αποτυχίας, αποκαλύπτοντας την προθυμία της κυβέρνησης να θυσιάσει τους πιο ευάλωτους για την οικονομική πρόοδο και τον κοινωνικό έλεγχο.
Τοσο το Brother's Home όσο και το Squid Game χρησιμεύουν και τα δύο ως αυστηρές κριτικές των κοινωνικών συστημάτων που εκμεταλλεύονται τους πιο ευάλωτους.
Κανένας αξιωματούχος ή φρουρός δεν τιμωρήθηκε ποτέ για οποιαδήποτε από τις παραβιάσεις και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο επόπτης του στρατοπέδου Park In Keun , ο άνθρωπος που κυβερνούσε τις εγκαταστάσεις με μια σιδερογροθιά και τιμωρούσε άγρια ακόμη και μικρά παιδια, εξέτισε μια σύντομη ποινή φυλάκισης για υπεξαίρεση, αφού στο θησαυροφυλάκιό του βρέθηκαν πάνω από 5 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ.
Μέχρι και σήμερα, τα θύματα αυτών των φρικαλεοτήτων εξακολουθούν να παρακαλούν τις νότιες αρχές να ξεκινήσουν έρευνα για τον καταυλισμό. Παρακάτω είναι όπου πρώην παιδιά κρατουμένων του στρατοπέδου έχουν κατασκηνώσει μπροστά από την Εθνοσυνέλευση για 2 ολόκληρα χρόνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Εδώ να πω ότι ο συγγραφέας της σειράς δήλωσε ότι δεν πήρε την ιδέα της σειράς από το γεγονός αυτό, αλλά από από τις διαμαρτυρίες που είχαν γίνει έπειτα από τις απολύσεις της SsangYong Motor, όταν το 2009 η νοτιοκορεατική αυτοκινητοβιομηχανία απέλυσε περισσότερους από 2000 υπαλλήλους, προκαλώντας μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες.
Πολλοί άνθρωποι χρεώθηκαν, πέθαναν και επίσης αυτοκτόνησαν ως αποτέλεσμα αυτών των απολύσεων. Ο συγγραφέας είπε στο AP, «Μέσω της αναφοράς στις απολύσεις της SsangYong Motor, ήθελα να δείξω ότι κάθε συνηθισμένο άτομο της μεσαίας τάξης στον κόσμο που ζούμε σήμερα μπορεί να πέσει στον πάτο της οικονομικής σκάλας μέσα σε μια νύχτα».